دانشگاه های کشور در پذیریش دانشجوی دکتری و بالا بردن آمار دانشجویان خود در این مقطع گوی سبقت را از یکدیگر ربوده اند و هر کدام به شکلی تلاش دارند تا آمار دانشجویان دکتری خود را بالا ببرند. این در حالی است که هیچکدام از این دانشگاه به آینده این روند و خسارت های آن توجهی ندارند. مثل دانشگاه تهران که بنا دارند جذب دانشجوی مجازی خود را در مقطع دکتری نیز راه اندازی کند.
به گزارش «تابناک»، جمع زیادی از دهه شصتی هایی که در سال های گذشته جمعیت دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد را تشکیل می دادند، اکنون بدون شغل و ممر درآمد مشخص در تلاش هستند تا وارد مقطع دکتری شوند و حداقل بهره را از سال های بلاتکلیفی عمر خود داشته باشند؛ دانش آموختگانی که بعضاً خود خبر ندارند چه نگاه منفعت طلبانه و مسمومی به آنها در بازار تجارت آموزشی کشور وجود دارد.
این دانش آموختگان که در مسیر فرایندهای موجود و در رقابت سنگینی که برای ورود به مقطع دکتری وجود دارد، همگی امکان پذیرش ندارند، بر این عقیده هستند که باید به هر قیمتی شده است حداقل کار مفید ممکن را کرد و در شرایطی که نه بازار کار پذیرای آنهاست و نه مشغله مشخصی دارند، حداقل مدرک دکتری خود را نیز دریافت کنند.
در چنین شرایطی که تلخی آن ذهن و روح هر ایرانی را آزاد می دهد و برای افسردگی هر متفکری کفایت می کند، هستند افراد و مدیرانی که به این افراد به عنوان یک بازار مکاره نگاه می کنند و تلاش می کنند با تأمین نیاز کنونی آنها یعنی تحصیل در مقطع دکتری منافع مادی خود و مجموعه خود را تأمین کنند و یا افزایش دهند.
این شرایط عجیب که از آن یاد شد، منحصر به یک یا دو دانشگاه نیست و آنقدر رقابت برای پذیرش دانشجوی دکتری بالارفته است که همه دانشگاه ها نگرانند در چنین فضایی با دست روی دست گذاشتند از دیگر رقبا عقب بمانند و شکست بخورند.
دانشجوی پولی که در سال های قبل مرسوم و به یک سنت تبدیل شد، تنها بخش کوچکی از این رویه تلخ و آسیب آفرین بود؛ آسیب هایی که نه تنها بانی حرکت مثبتی در مسیر توسعه علم کشور نشد بلکه برای متخصصان و دانشجویان واقعی کشور مدعیانی را آفرید که البته از موقعیت های برتری چون سرمایه و سمت های دولتی و خصوصی نیز برخوردار هستند.
جدا از دانشجوی پولی، اقدام دیگری که با محوریت دانشگاه تهران باب شد، موضوع پذیرش دانشجویان مجازی و الکترونیکی بود؛ دانشجویانی که در محیط و فضای دانشگاه حاضر نمی شوند و تنها با مسیر اینترنت به کسب علم مشغولند.
البته این دانشجویان تا سال گذشته تنها در مقطع ارشد پذیرفته شدند و آنگونه که سید امید فاطمی رئیس آموزش‌های الکترونیکی دانشگاه تهران گفته است: آمار کنونی آنها چیزی حدود 5 هزار نفر است.
نا گفته پیداست که تحصیل در دوره الکترونیکی برای بسیاری از دانشجویان امر چندان پسندیده ای نیست و با توجه به آنکه برای این موضوع شهریه های سنگینی نیز وجود دارد، افراد دارای رتبه عالی متقاضی نخواهند شد.
اگر از آسیب های وارده به آموزش عالی کشور با پذیرش هزاران دانشجوی الکترونیکی در مقطع کارشناسی ارشد بگذریم و این موضوع را بی عیب بدانیم که البته بی عیب نیست، شنیدن خبر برنامه ریزی دانشگاه تهران برای پذیرش دانشجوی االکترونیکی در مقطع دکتری این دانشگاه دیگر یک خبر تلخ و غیر قابل پذیرش است!
جذب پذیرش در مقطع دکتری آن هم به صورت الکترونیکی و در دانشگاه تهران را رئیس مرکز آموزش های الکترونیکی دانشگاه تهران به خبرگزاری «آنا» گفت و افزود: در مقطع کارشناسی و دکتری در حال برنامه‌ریزی هستیم، البته دوره دکتری چون اصل آن پژوهش هست یک مقداری مسئله فرق می‌کند، اکنون قسمت عمده‌ای از پژوهش و رابطه بین استاد و دانشجو الکترونیکی انجام می‌شود.
آنچنان که امید فاطمی نیز افزوده است: در مقطع دکتری به دلیل آنکه اصل بر پژوهش است، پذیرش دانشجوی الکترونیکی موضوع مرسومی نیست، اما به نظر آنچه دانشگاه تهران و مدیر این مجموعه الکترونیکی آن را به برنامه ریزی برای جذب دانشجو الکترونیکی در مقطع دکتری سوق داده است، تنها و تنها منافعی است که در این بازار مکاره ( سیل عظیم متقاضیان دکتری) وجود دارد.
باید پرسید دانشجویان دکتری فعلی و دانش آموختگان دکتری گذشته تا چه میزانی توفیق یافته اند که از فرصت های شغلی بهینه برخوردار شوند و تا چه حد به توسعه علم و دانش کشور کمک کرده اند که حالا جدا از دانشجویان شبانه و پولی باید منتظر پذیرش دانشجوی الکترونیکی نیز در مقطع دکتری بود؟
این مسیر را تا کجا و بر اساس منافع چه کسانی باید ادامه داد؟ چرا باید سیل عظیم جمعیت جوان و با نشاط دهه شصت را قربانی منافع کرد؟ آینده دانش آموختگان کنونی دانشگاه تهران و سایر دانشگاه های بزرگ را چه کسی تضمین کرده است و یا خواهد کرد که حالا باید منتظر مدعیان جدیدی با مدرک دکتری الکترونیکی از دانشگاه تهران باشیم؟