زندگی آنقدر ابدی نیست که بتوان مهربان بودن را به فردا موکول کرد.....
....
شادی را هدیه کن حتی به کسانی که آن را از تو گرفتند
عشق بورز به آن ها که دلت را شکستند
دعا کن برای آنان که نفرینت کردند
درخت باش به رغم تبرها
بهار شو و بخند
که خدا هنوز آن بالا با ماست
پشت كاجستان ، برف.
برف، يك دسته كلاغ.
جاده يعني غربت.
باد، آواز، مسافر، و كمي ميل به خواب.
شاخ پيچك و رسيدن، و حياط.
من ، و دلتنگ، و اين شيشه خيس.
مي نويسم، و فضا.
مي نويسم ، و دو ديوار ، و چندين گنجشك.
يك نفر دلتنگ است.
يك نفر مي بافد.
يك نفر مي شمرد.
يك نفر مي خواند.
زندگي يعني : يك سار پريد.
از چه دلتنگ شدي ؟
دلخوشي ها كم نيست : مثلا اين خورشيد،
كودك پس فردا،
كفتر آن هفته.
يك نفر ديشب مرد
و هنوز ، نان گندم خوب است.
و هنوز ، آب مي ريزد پايين ، اسب ها مي نوشند.
قطره ها در جريان،
برف بر دوش سكوت
و زمان روي ستون فقرات گل ياس.
انسان باش تنها همین !
با هر دینی
با هر عقیده ای
با هر نژادی...
همین که کسی را نرنجانی ،
دلی را نشکنی ،
مهربانی ات مثل باران باشد ،
همین که یادت باشد در درجه اول انسانی
کافیست دوست من.
انسان بودن به معنای واقعی
آسان نیست ،
اما تو تلاش خودت را بکن
انسان باش همین