مطلب خیلی خوبی از احمد رحمتی که فارغ التحصیل کارشناسی ریاضی دانشگاه قم و فارغ التحصیل ارشد ریاضی دانشگاه صنعتی شریف هست که برای من ارسال کرده و فکر کنم کمک خوبی برای دانشجویان و به خصوص داوطلبان ارشد باشه.:
_______________
"درباره مزایا و معایب ارشد شریف خوندن برای دانشجویانی که لیسانسشون رو در دانشگاههای شهرستان خوندن"
1- شریف از نظر مساحت دانشگاه بسیار کوچیکی محسوب میشه. تقریبا یک دهم دانشگاه قم! تقریبا هر رشته ای دانشکده ی خودشو داره و بنابراین فاصله ی بین دانشکده ها خیلی کم هست و دانشگاهی فشرده محسوب میشه. اما با این حال فضای سبز خوبی داره. یعنی بر خلاف دانشگاه های شهرستان مثل قم و ... که اکثرا محیطشون بیابون یا غیر مفید هستند، در شریف، یا ساختمان هست یا خیابان یا فضای سبز.
"به طور متوسط" کسانی که لیسانس رو در شریف خوندن از نظر علمی، کیلومترها از دانشجویان دانشگاه های شهرستان جلوترند. مثلا خیلی از بچه های لیسانس تایپ با لاتک رو بلدند، دروس ارشد رو به صورت اختیاری برمیدارند!! و المپیادی و مدال آور هم که به وفور یافت میشه.
اکثر کسانی که در مسابقات ریاضی مدال میارند، البته اونایی که اپلای نمیکنند، در مقطع ارشد همدیگه رو در شریف میبینند. به همین خاطر مدال نقره و برنز انجمن ریاضی ایران رو داشتن خیلی اونجا مایه ی افتخار نیست. چون در سطح مسابقات جهانی هم مدال میارند. جو اونجا به شدت علمی هست و برعکس دانشگاه تهران، دانشگاهی سیاسی نیست. از دوستانم که لیسانس در امیرکبیر بودند و ارشد در شریف، شنیدم جو شریف خیلی مذهبی تر از امیرکبیر هست! (جو امیرکبیر مذهبی نیست)
2- به قول یکی از اساتید ریاضی دانشگاه قم که خودش فارغ التحصیل شریف بود، در دانشگاه قم اگر یه کم درس بخونی دیده میشی، ولی در شریف اگه یه کم درس نخونی دیده میشی!
با اینکه ورودی های شریف جزء بهترین های کشور هستند ولی اخراج شدن در شریف کاملا معمول هست! به خصوص دانشجویان ارشدی که لیسانس رو در دانشگاه های نه چندان خوب گذروندن کاملا در معرض مشروطی و اخراج شدن هستند! حتی اگر مدال برنز، نقره و یا حتی طلای مسابقات ریاضی یا المپیاد ریاضی داشته باشند!
در مقطع ارشد دو بار مشروطی در اغلب موارد منجر به اخراج میشه، به همین خاطر اگر کسی یک بار مشروط بشه، دیگه همیشه استرس خواهد داشت!
شریف از لحاظ امکانات و ساختمانها مدرن هست (برخلاف دانشگاه تهران که دانشکده های قدیمی و کهنه داره). استخر در حد تیم ملی داره. کتابخونه های دانشکده ی ریاضی (با نام پروفسور مریم میرزاخانی) و دانشکده فیزیک(با نام پروفسور عبدالسلام) بسیار شیک و لاکچری هستند. رستوران آزاد داره. و یه فودکورت(نوع خاصی از رستوران) داره که در نوع خودش در بین دانشگاه های ایران منحصر به فرده و توش حتی قسمتی داره که دانشجویان میتونند با پلی استیشن 4 فوتبال بازی کنند.
پارک علم و فناوری، شتاب دهنده و ... داره و شرکتهای متعدد دانش بنیان رو در خود یا اطراف دانشگاه جای داده که به محیط بزرگتری به نام ناحیه ی نوآوری شریف معروفه.
بیش از 180 تا استاد تمام(پروفسور) داره! اساتید برجسته و اسم و رسم دار به وفور یافت میشند. امتحان ها اکثرا سنگین هستند و فشار زیادی به دانشجویان وارد میشه و ممکنه از استرس زیاد، دانشجو دچار مشکلات روحی بشه. مرکز مشاوره و خدمات روانشناختی داره.
برای کسی که میخواد حسابی درس بخونه و جو علمی براش مهمه درس خوندن در شریف عالیه.
3- در سلف و مسجد و کلا هر جایی ممکنه دانشجویانی رو ببینید که درباره اپلای حرف میزنند. اپلای کردن کاری طبیعی محسوب میشه. اکثر اساتید ریاضی، دکتری رو در خارج خوندند ولی چند تاشون هم هستند که دکتری رو در خود شریف خوندن.
دانشجویان دو رشته ای لیسانس هم در اونجا یافت میشند، مثلا برق -ریاضی و ...
سطح دانشجویان لیسانس خیلی بالاست چون هم از اول خوب آموزش میبینند، هم در محیط علمی قرار دارند و هم اکثرا در بهترین مدارس تهران درس خوندن! و کسانی که از جاهای غیرخوب میان کاملا اختلاف سطح رو متوجه میشند. یعنی مثلا در دوره ی لیسانس برای خودشون کسی بودند در دانشگاه خودشون ولی در ارشد در شریف احتمال داره یه دانشجوی متوسط و یا حتی ضعیف باشند. (البته احتمال اینکه در ارشد خوب باشند صفر هم نیست! و ممکنه خوب تلاش کنند و بتونند)
در شریف شب امتحان یا حتی هفته ی امتحان معنی نداره و نمیشه درسو تلنبار کنیم تا هفته ی آخر و انتظار داشته باشیم که موفق هم بشیم.
فرجه ی خوبی قبل از امتحانا داده میشه(حدود 20 روز!!) ولی چون اونجا سخت میگیرند زیاد نیست!
4- در سال اول شاید به نظر برسه اساتید سخت گیری میکنند ولی کم کم برای دانشجو، طبیعی میشه و به نظر میرسه درستش هم همینه و بقیه ی دانشگاه ها زیادی آسون میگیرند! برای همین یه جور غرور کاذب در دانشجویان شریف ممکنه پیدا بشه که بقیه ی دانشگاه ها رو خیلی حساب نمی کنند! اساتید، سطح علمی بالایی دارند ولی روی دانشجو هم زیاد حساب میکنند!
ممکنه وقتی از دانشگاهی مثل قم فارغ التحصیل میشید، دیگه برنگردید اونجا، ولی شریف طوری هست که بخواید دوباره سر بزنید. یعنی برنامه های متنوعی داره و انجمن فارغ التحصیلانش خیلی قویه و یه ساختمان بزرگ در اختیار داره. به فارغ التحصیلانش کارت فارغ التحصیلی میده که یک کارت اعتباری بانکی هم همزمان محسوب میشه و باهاش میشه در کتابخانه مرکزی همچنان عضو بود! و تخفیف های متنوع داره برای استخر دانشگاه و ... ولی از همه مهمتر اینکه با این کارت میشه ورود کرد به دانشگاه!(چون شریف روی ورود به دانشگاه خیلی حساسه و بدون کارت یا مجوز ورود یا مهمان شدن توسط یک شریفی دیگر، سخت بشه واردش شد!)
ولی محیط داخل دانشگاه خیلی بازه و مخصوصا برای دانشجویان قم تفاوت کاملا مشهوده!!
در کل اسم بزرگی داره و در هر جایی این اسم برای فارغ التحصیلانش مزیت آوره؛ در شغل و .... ، حتی در خواستگاری! :) ولی اگه طرف نتونه فارغ التحصیل بشه ممکنه ضربه ی روحی شدیدی بخوره. بنابراین فقط اگه مطمءن هستید که واقعا دانشجو هستید و از اول ترم، خوب درس میخونید، انتخاب خوبیه. در ضمن اگه هدفتون از شریف رفتن، فقط اپلای کردن بعدش باشه، از بقیه ی دانشگاه ها هم میشه اپلای کرد و نیازی نیست خیلی اصرار به شریف رفتن داشته باشید. چون ممکنه مثلا اگر امیرکبیر برید کمتر بهتون سخت بگیرند، پس بهتر بدرخشید و راحت تر اپلای کنید!
5- پس باید خوب فکر کرد و بدون تعارف، لقمه ی اندازه ی دهنتون بردارید! با این اوصاف شریف برای کسی که صرفا در کنکور ارشد رتبه ی خوبی میاره، ممکنه بهترین انتخاب یا بدترین انتخاب باشه!
در مورد جو مذهبی بگم: مسجد شریف خیلی فعاله و برنامه های زیادی داره. هییت الزهرا در شریف مستقر هست و دارای قدمت و اعتبار هست. هر سال اردوی مشهد (در حد هزار نفری!) داره. پیاده روی اربعین و ... داره. حتی به علت استقبال دانشجویان، نماز جماعت دوبار برگزار میشه!!
هم مسجدش پره، هم کتابخونه هاش و ...
البته به علت کوچکی فضای دانشگاه و زیاد بودن تعداد دانشجو (بالای 12 هزار نفر) همه جا پر از دانشجوست.
از اون جا که شریف دانشگاهی صنعتی هست(رشته های مهندسی و علوم پایه داره و تک و توک رشته های مدیریت MBA، اقتصاد، فلسفه علم) پس خبری از دانشجویان پر سر و صدای انسانی، تربیت بدنی، هنر و پزشکی نیست و این جوی متفاوت با دانشگاه تهران ایجاد میکنه.
یعنی در صحبتهای عادی بچه های شریف، عباراتی مثل "اگر و تنها اگر" و ... زیاد شنیده میشه :)
یه نکته هم اینکه از نظر تیپ دانشجویان، فقط شامل بچه های درس خون سوسول نمیشه!(اتفاقا اونا زیاد نیستند).
آدمای بد دهن یا معتاد یا ... هم مثل هر جای دیگه (البته با درصد کمتر!) یافت میشند. کسانی که اگر در خیابون ببینید باور نمیکنید دانشجوی شریف باشن!
------------
پ ن: ممنوون از آقای رحمتی عزیز که تجربیاتش رو با ما به اشترک گذاشت. شما هم اگر تجربیاتی دارید برای من ارسال کنید تا با نام خودتون منتشرش کنم.